Lontano io vado,
vengo di lontano ov’io vada,
onde venga non lo sò
ma se abbandono ogni mio
bene vano
sò che ogni bene riconquisterò.
Sò, lasciando quest’angolo
romito, che il cuore
s’aprirà sull’infinito,
in gioia muterò là nostalgia
e l’esilio amerò qual patria mia.
Lontano io vado, di lontano torno
ov’io vada, onde venga saprò
un giorno.
Leopold Staff (1878-1957)